Zenuwachtig stond ik op in Arnhem, samen met mijn vriend. De reis van anderhalf uur kon beginnen. We waren er al om 10 uur, terwijl de zaal pas om 11 uur open ging. Wat ons opviel was dat er ontzettend veel echte emo's waren, wij dachten echt dat die waren uitgestorven. Maar we achtervolgden ze want we wisten niet zo goed waar we moesten zijn.
Door die achtervolging kwamen we dus per ongeluk al in het gebouw, we dachten dat ze fans binnen lieten wachten voor de kou. Maar nee we waren dus binnen, en dat mocht niet eens. We keken een beetje rond en toen besloten we toch maar te vragen of dit wel de bedoeling was. Nou, nee dus. We gingen daarom maar weer naar buiten. Toen kwamen we bij de enorme rij, waardoor ik niet goed kon zien wat nou die ingang was. Toen dat duidelijk was kon het wachten beginnen. Uiteindelijk kwamen mijn broertje en twee vriendinnen ons nog vermaken.
Om 11.11 gingen de deuren open. Te laat dus, wat ik wel wat jammer vond. Toen we eindelijk binnen waren, gingen we een strategie bedenken. Welke bands willen we zien en hoe laat zijn ze er en welke bands kruisen. Ons lijstje werd uiteindelijk We Are The Ocean, Like Torches, The Maine, Memphis May Fire, Billy Talent, We Came As Romans, Enter Shikari en Parkway Drive. Toen we dat hadden besloten gingen we de merch checken. En ik ging natuurlijk direct naar die van Memphis May Fire bij de Impericon stand. De man van de stand was super chagrijnig en super rude en na een half uur wachten ging hij pas bezig met verkopen. Ik stond daar als een van de eerste maar hij koos mensen achter mij, dus ik was erg boos op hem. Daarom pakte ik veel gratis shit, zo van fuck you, you stupid fuck. Niet dat t hem wat zou uitmaken maar goed.
Toen was het uiteindelijk 13.00 en begon onze eerste band. We Are The Ocean. Een vrolijke band uit de UK. Ik vond ze erg leuk, omdat het zo vrolijk was. Mijn dag begon er goed mee! ( Ik heb trouwens alleen foto's gemaakt bij Memphis May Fire, dus ik gebruik foto's van anderen!)
Daarna gingen we om 13.40 kijken bij Like Torches. Deze band heeft een nostalgisch iets, want ik ken ze als You Ate My Dog. En ik was toen groot fan. De mannen uit Zweden zijn veranderd sindsdien. Voor een klein publiek speelde ze alleen nog maar hun nieuwe nummers die ik niet kende helaas. Maar ze kregen het publiek wel goed los en het was leuk om ze weer eens te kunnen zien. Ze maakte veel leuke grapjes en ik heb mij geen enkel moment verveeld.
Toen besloten we, als echte fangirls, om 14.10 al te gaan wachten op Memphis May Fire zodat we vooraan konden gaan staan. Daardoor gingen wij dus The Maine ook zien. De zanger kwam erg arrogant op me over, maar ze waren erg goed. Het is totaal niet mijn muziek, maar ze konden het wel. Ook hielden ze het publiek goed bezig. Ze haalden 2 fans het podium op om mee te zingen wat ik erg leuk vond!
Het was het wachten waard, want toen stonden we dus vooraan bij Memphis May Fire. Om 15.30 was het dan EINDELIJK zover. Ik zou een van mijn drie favoriete bands voor de tweede keer zien. Ze kwamen op met de intro die ze tot nu toe altijd doen; "Without Walls" wat de intro is! Daarna kwam "Alive in the lights", wat voor mij ook niet nieuw was. Maar ze deden het wel geweldig. De grote verrassing van de avond was dat ze "Miles Away" deden, het nummer wat zanger Matty Mullins voor zijn vrouw heeft geschreven. Normaal is dit samen met Kellin Quinn, maar die was er niet dus mocht het publiek zijn. Oude nummers (die ik persoonlijk leuker vind) als "The Victim", "The Decieved" en "The Sinner" kwamen ook voorbij waar ik erg blij mee was. Helaas blijven ze het bij hun laatste 2 albums houden. Hallo Sleepwalker bestaat ook nog. Al met al, een geweldig optreden.
Omdat Memphis May Fire pas afgelopen was toen Billy Talent allang bezig was. Heb ik maar een klein stukje Billy Talent gezien. Ik vond van wat ik zag, dat ze veel nieuwe nummers deden die ik dus niet ken. Ik was wel heel erg gelukkig toen ze "Fallen Leaves"deden. Ik was tevreden daarmee en toen liepen we maar weg om te wachten op We Came As Romans.
We Came As Romans had een set van drie kwartier, waarin ze heel veel nieuwe nummers deden. Wat ik jammer vond, want ik vind "Tracing Back Roots" niet echt heel leuk. Het is een beetje te poppy. Ik vind alleen "Hope"erg leuk en die deden ze natuurlijk! Ook hun cover van "Glad You Came" (The Wanted) kwam voorbij, ik vond het leuk maar ik weet niet of het een slimme zet was. De zaal begon toen een beetje leeg te lopen. (kon geen live foto vinden van gisteren dus dan maar deze!)
Na We Came As Romans wilden we dus naar de signeer sessie van Memphis May Fire. Toen kwamen we er ook achter dat Enter Shikari gewisseld was met Yellowcard waardoor we het hadden gemist. Wat ik niet zo tof vond, maar ja ik stond in de rij om weer met mijn favoriete band te kunnen praten. Na zo'n 10 minuten waren we aan de beurt (toen het eenmaal begonnen was om 18.00) en het moest allemaal maar heel snel. We mochten niet eens een foto met ze maken. De eerste mensen in de rij konden het nog doen. Lucky Birds. Ik vroeg Matty of hij "stop blending in, start speaking out" (Tekst van het nummer Legacy) wilde opschrijven, want dat wil ik voor mijn tattoo. En dat deed hij. Ook kreeg ik een knuffel en ik zei dat hij mijn held is en dat ik van hem hield. En dat vond hij lief en hij hield ook van mij. Mijn dag kon niet meer stuk, en ik stond nog lang na te trillen. (Hierbij een oude foto van mij en Matty. Oktober vorig jaar. Let niet op mijn lelijke haar....)
Toen was het wachten op Parkway Drive. De laatste band die we wilden zien en de laatste die optrad. We zaten met pijnlijke voeten op de grond te luisteren naar Yellowcard die daarvoor nog speelde. Ik heb er niks van gezien dus, maar het klonk zeker leuk. Toen het eindelijk 20.00 was, klonken de intro klanken van "Dark Days" door de zaal heen. Direct had ik mijn energie weer terug en zong ik luidkeels mee. Ik stond niet vooraan zoals ik altijd al had gedaan bij Parkway Drive, omdat mijn vriend nog steeds last had van zijn duim die gebroken was bij hun vorige show. Maar dat mocht niet baten. Toen ze zeiden dat ze The River gingen spelen, moest ik mijn tranen inhouden. Dat nummer is mijn favoriet van "Atlas" en ik was echt in de hemel. Toen ze uiteindelijk met hun standaard toegift "Carrion" kwamen, mijn all-time favorite, was de toon van de dag gezet. Het was prachtig. Met pijnlijke voeten en een lege maag gingen we terug naar huis. Het was geweldig.
De lege maag kwam trouwens door het feit dat de munten 2,50 waren, en alles super veel geld kostte. Ook de kluisjes waren duur met 5 euro en 5 euro borg. Ik moest dus kiezen tussen eten/drinken of een shirt, nou de keuze is voor mij logisch. Ik kocht een shirt en ik at bami schijven van de smullers op de terugweg.
Vans Warped Tour mag voor mij zeker weer terug komen!
Liefs,
Tara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten